Dostluk(!)

İlk damlayı uzun süre bekledim. O geldikten sonra gerisi kolay dedim. Ağlamak sinirimi azaltır dedim.

Olmadı.

Birkaç satır karalayayım kendime gelirim dedim. Olmadı. Kağıt bana baktı ben kağıda.

Müzik dinlemek istedim. Canımı yaktı. Dost diyor şarkı. D-O-S-T! Ben artık dostluk nedir anlayamıyorum.

İki gün önce dost olduğu insana basıl kötülük yapabilir ki bir insan(!) Eğer dostluk varsa aranızda ne geçmiş olursa olsun bir zamanlar - çok eskiden değil iki gün önce- dostum deyip omuzunda ağladığın bir insana iki gün sonra nasıl kötülük yapabilir bir insan(!) Daha iki gün olmadı gülüşüp, çok güldük çok ağlamayalım diyeli.

1- Vaktini neden bunlarla harcıyorsun?
2- Arkadaşlarını neden harcıyorsun?
3- Dostluk, senin kalbine sığmıyor mu? Ya da bir kalbin yok mu?

En basitinden ufaklık, dostuna nasıl aşık olabildin?

Sen insan mısın? duygusalım ben tavırlarıyla ortalıkta dolanan mini bir şeytandan farkın yok. Kötülüklerini maskeleyebiliyorsun ama için kaynıyor.

Ne olur benden uzak DUR!

Hayallerim ve Elimdekiler

      Üniversiteye gidince her şey çok güzel olacak sanmayın. Olmuyor!

      Ailen için üzülmeye başlıyorsun bir yerden sonra gezmesen de fazladan hiç para harcamasan da fazla geliyorsun çünkü artık onlara. Senin yüzünden bazı şeyleri yapamıyorlar. Mesela benim kitapları orijinal alma sevdam yüzünden çok masrafım çıktı. Annemin neredeyse bir maaşı kitaplara gitti. Babam inşaatçı olduğu için belirli bir işi yok ve benim için evinden uzak bir yerde yaşıyor en azından o iş bitene kadar böyle olmak zorunda. Ve benim zoruma gidiyor onlar benim için bu kadar uğraşırlarken benim yaptıklarım ve yapamadıklarım. Asla onları üzecek bir şey yapmak istemedim ve yapmamaya çalıştım elimden geldiğince ama ufak tefek hatalarım var.

Yaptıklarım çağımız için normal şeyler ama onlara göre hata. Elimden gelen bir şey elbette ama yine de  tamamen onların istediği gibi olmamı beklememeleri lazım ne kadar onların yetiştirmesiyle büyümüş olsam da çok özgür yetiştirdiler. Annem çalıştı babam çalıştı arada kalan bende böyle oldum. Nereye gideceğini söylemeden evden çıkmaya alışmış bir insandım hep. Normal olan buymuş gibi gelirdi. Onların bana koydukları tek sınır dokuzda evde olmamdı önceden. Tabii zamanla saatler arttı. Artık telefonun açık kalsın diyorlar sadece.

       Bazen düşünüyorum her ne kadar konduramasam da onların olmayacağı bir zaman olursa ilerde n’aparım acaba? Hayatta tamamen tek başıma kaldığım gün olur her halde o gün ki benim en büyük hayalim ailemle birlikte ölebilmektir. Umarım bir trafik kazasında ya da herhangi bir şekilde de olabilir ölürlerse beni de yanlarında götürürler yoksa dayanamam her halde. Onların desteğini hissetmeden yaşamak çok zor olur. Olmadıklarını düşündüğüm anda boğazım düğümleniyor ve yapamam deyip duruyorum yaşlar süzülmeye başlıyor. Her şey olmadan olur da onlar olmadan olmazmış gibi geliyor. Umarım üçümüz birlikte ölürüz.

Bu da şarkısı olsun yazının...

Ne demiş John Lennon Ağbimiz:

Hayat; sen başka planlar yaparken başına gelenlerdir.